یک سیستم اعلام حریق دارای چند دستگاه است که با یکدیگر کار می کنند و در صورت وجود دود، آتش، منوکسید کربن و سایر شرایط اضطراری آن ها را تشخیص داده و از طریق تجهیزات صوتی و بصری به مردم هشدار می دهند. این هشدارها ممکن است به‌طور خودکار از آشکارسازهای دود و آشکارسازهای گرما تولید گردد و یا ممکن است بعد از ارسال سیگنال از سنسور ها به یک پنل مرکزی و سپس از طریق آژیرهای نصب شده شنیده شود.
دستگاههای کنترل مرکزی اعلام حریق سیستم یکپارچه ای است که دارای ورودی و خروجی ها و رله های مختلفی می باشد که قابلیت های فراوانی از جمله فعال کردن شیرهای برقی ، متوقف کردن آسانسور ها، فعال کردن اگزاست فن ها ، تماس تلفنی با محل های مورد نیاز و …… را دارا می باشد.
هشدارها می‌توانند زنگ‌های موتوری ، بوق یا آژیرهایی باشد که بر روی دیوار نصب میگردد.
انواع سیستم های اعلام حریق :
1- سیستم های متعارف (conventional system)
یک سیستم اعلام حریق متعارف دارای یک یا چند مدار می باشد که هر مدار با سیم کشی به روش موازی به سنسورهای مورد نیاز متصل میگردد. از جمله مزیتهای اصلی سیستم های اعلام حریق متعارف می توان به اجرای ساده و مقرون به صرفه بودن این سیستم ها برای کاربری هایی با وسعت کوچک یاد کرد .
2- سیستم آدرس پذیر (addressable system )
یک سیستم اعلام حریق آدرس پذیر، سیستمی است که در آن تمام سنسورهای تشخیص حرارت و دود و شاسی های اعلام حریق بصورت سری به پنل کنترل مرکزی وصل و ارتباط برقرار می کنند. این نوع سیستم برای پرسنل امکان تشخیص مکان دقیق حریق را به واسطه قابلیت ادرس دهی تمام تجهیزات فراهم می‌نماید.
